യാനം

കൂരിരുട്ടിന്‍റെ മടക്കുകളില്‍ 

നീ വിതറിയിട്ടു പോയ

തൂവലുകള്‍ 

പെറുക്കിയെടുക്കാനാണ്

ഞാന്‍,

എന്‍റെ മുറിയിലെ

നീല വെളിച്ചത്തില്‍ നിന്നൊരിറ്റു

കണ്ണുകളില്‍ പകര്‍ത്തി,

നിറങ്ങളില്ലാത്ത

വഴികളില്‍ നടന്നത്....

ഇപ്പോള്‍

വഴികള്‍ അവസാനിക്കുന്നു...

എന്‍റെ കൈ ശൂന്യമാണ്...

പ്രാകാശം പോലും അന്യം...!

നീ...

നീയെന്നാല്‍

എന്‍റെ കാഴ്ച്ചകള്‍ക്കപ്പുറം

ഉയര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്ന വൃക്ഷമാണ്..

നിന്‍റെ ചില്ലകള്‍ തോറും

എന്‍റെ പ്രണയം

പടര്‍ന്നിറങ്ങി,

നിന്‍റെയാത്മാവു കണ്ട്

നിര്‍വൃതിയടയുന്നു...

ഞാന്‍ മരിക്കുന്നു..

ഇനിയും നിന്‍റെ ചുവട്ടിലെനിക്കിടം വേണം..

നിന്‍റെ വേരുകളിലള്ളിപ്പിടിച്ചു കയറി

ഞാനിനിയുമെന്‍റെ പ്രണയം തേടും...